အလင္းအိပ္မက္ ေပ်ာက္ဆံုးခ်ိန္ (၂)

ထြက္သြားပါ
မင္းရဲေနာက္
အေျပး မလိုက္မိေအာင္
ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ျဖတ္ထားတယ္။

ေမ့ပါ
မင္းအနာဂတ္ေတြ
လင္းလက္မယ္ဆို
ငါက “ည” အျဖစ္ခံလိုက္မယ္

ရက္စက္ပါ
မင္း Operation လုပ္ဖုိ႔
ငါ့ ႏ်လံုးသားကို ဆြဲထုတ္
“အလြမ္းေဆးရည္” ေတြ စိမ္ထားတယ္။

မုန္းပါ
ေၾကြက်တဲ့ သစ္ရြက္ေတြေတာင္
ငါ့မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္တယ္။
ငါးရက္လံုးလံုး
အစာအငတ္ခံ ထားခဲ့ၿပီးမွ
ေကၽြးခဲ့တဲ့ ညေနစာက
တစ္သက္စာလား

ငါ့မ်က္ႏွာသစ္ေရ ကေတာင္
သူ႔ကိုယ္သူ သန္႔စင္ေအာင္လုိ႔တဲ့
ေျမျပင္မွာ လူးလြန္႔ၾကတယ္

ဘာကိုမွ မေတာင္းဆိုလိုပါဘူးကြာ
ငါ့ဘ၀ကိုသာ
ငါ့လက္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးပါ။

ၾကယ္စင္ေလး

အလင္းအိပ္မက္ေပ်ာက္ဆံုးခ်ိန္ (၁) (သို႔မဟုတ္) စႀကၤန္ (၁) မွ ငို႐ိႈက္သံ

ေကာင္းကင္ထိ ထိုးေဖာက္ေနတဲ့
အဲဒီ ဂံုး(ခံုး)တံတားထိပ္က
ငါတုိ႔ေျခရာေတြ
ေလးကိုင္းသ႑ာန္ ၀င့္ၾကြားေနတဲ့
မိုးခို ပလက္ေဖာင္း အမိုးေအာက္က
ငါတို႔ စကားသံေတြ
ဂံုးတံတားေအာက္ အေမွာင္ရိပ္ထဲ
ဘယ္ညာခ်ဳိးေကြ႕ ေလွခါးထက္က
ငါတို႔ ရယ္ေမာသံေတြ
ရန္ကုန္ေရ ...
ဘူတာႀကီး ဂံုး(ခံုး)တံတားေရ ...
ေဟာဒီရင္မွာ ေလျပည္တစ္ခ်က္ ေ၀့သလိုပါပဲ။

ဖမ္းဆုပ္လု႔ိမရတဲ့ အရာေတြထဲမွာ
မင္းအၿပဳံးနဲ႔ ငါ့မ်က္ရည္ေတြပါတယ္
၀ိဥာဥ္လြတ္စိတ္ေၾကာင့္
ရခဲတဲ့ ဒဏ္ရာကို ခဏေမ့
အားတင္းၿပီး မင္းကိုရွာ
မႈန္၀ါး၀ါးပံုရိပ္
ျပာလဲလဲ့ည
အဲဒီညကိုက ခါးေနတာ။

ေပ်ာက္ဆံုးေတာမယ့္ ငါ့မနက္ျဖန္ကို
မင္းပဲ ခိုးယူသြားတာလား
ငါကပဲ ခုိးေပးမိတာလား
ဆယ္ျပာသယ္(သည္) လင္ေပ်ာက္သလို
ရွာလိုက္ရတဲ့ မင္း ဦးထုပ္တစ္လံုးဟာလည္း
ထိေတြ႕ခြင့္ေလးေတာင္ မရခဲ့ဘူး
ငါ့ကို သနားတဲ့ ဂိတ္ေစာင့္ေတြက
လက္ထိပ္မခတ္ဘဲ လႊတ္ခဲ့တာေတာင္
ငါက “မင္းရဲ႕ အက်ဥ္းသား” ေလ။

နပိုလီယံထက္ ၅ မိနစ္တန္ဖိုးကိုနားလည္
ငါတို႔ ေ၀းသြားေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေလးအတြင္း
သံကို သံက တြန္းပို႔သံၾကားခ်ိန္
ျဖတ္ခနဲေပ်ာက္သြားတဲ့ ငါ့အလင္းေရာင္
တုန္ေနတဲ့ ဒူးေတြထိန္းထား
မႈန္ေနတဲ့ မ်က္လံုေတြ၀ါးသြား
ခုန္ေနတဲ့ ရထားေတြ ေ၀းသြား

ဘူတာ႐ံုေလး တိတ္ဆိတ္ခ်ိန္ထိ
မင္းက ငါနဲ႔ ေ၀း... ေ၀း... ေ၀း...ေ၀း သြားခဲတာ
အဲဒီမွာ ငါကိုယ္တိုင္ မီးသၿဂိဳလ္ၿပီး
ငါကိုယ္တိုင္ ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့တာ
အဲဒီ စႀကၤန္ (၁) မွာေပါ့။ ။

ၾကယ္စင္ေလး
၂၀၀၆ ခုႏွစ္က မႏ ၱေလးကို အလုပ္တာ၀န္နဲ႔ ထြက္သြားရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအ၀င္းအတြက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုယ္စား ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ (၂၇-၆-၂၀၀၆)

အေ၀းေရာက္လိႈင္း

ခံစားမႈေတြ
သက္သာေအာင္
အလြမ္းထင္စေတြနဲ႔ မီးေမႊး
တစ္ကိုယ္ေတာ္ မီးလံႈခဲ့ပါရဲ႕

တမ္းတျခင္းလည္း
ျပာအတိ မျဖစ္ခဲ့။

ဒဏ္ရာေတြလည္း
မေလာင္ကၽြမ္းခဲ့။

ေတာင္တသံေတြ ... ညံလို႔။
ေလညွင္းေတြ ... တိုးေ၀ွ႔လုိ႔။
ညေနခင္းေတြ ... ငိုလုိ႔။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဟိုး..အေ၀းက အၿပံဳးကို
ဖန္ဆင္းေသာ္
တိမ္စိုင္တို႔ျဖစ္၍
တစိမ့္စိမ့္
........ မိုးေတြ .... ရြာလုိ႔။

ငယ္ဇင္လင္းဦး

အာစီ-တူးမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း ေဇာ္ေထြးရဲ႕ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ကဗ်ာေလးကို ျပန္တင္ထားပါတယ္။

အျဖဴေရာင္မယ္လိုဒီ

နံနက္ခင္းတစ္ခု ထြန္းကားလာသလိုမ်ဳိး
႐ိုး႐ိုးေလးအစျပဳတဲ့ လင္းလက္မႈမွာ
တစ္ေယာက္ႏွလံုးသားကို တစ္ေယာက္ျမင္ခြင့္ရႏိုင္ပါရဲ႕
ရင္တံခါးကို ေစ့ထားခဲ့တယ္။

ဒဂၤါး၀ိုင္းဆန္တဲ့ နီးစပ္မႈမွာ ပါးလႊာေပမယ့္ မၿဖိဳလဲႏိုင္ခဲ့တဲ့ နံရံကို
ငါတို႔မ်က္လံုးေတြထဲ ငါတို႔ပဲ ထည့္မိၾက
ဒီလိုနဲ႔
သံေယာဇဥ္စစ္စစ္ကို အထပ္ထပ္ လြန္းတင္က်စ္ခဲ့ၾကတယ္။

လက္၀ါးခ်င္း႐ိုက္သံကို ေက်နပ္တတ္႐ံု
ရယ္စရာေတြနဲ႔ ေမာစရာကို ဖံုးကြယ္တတ္႐ံု
ေကာ္ဖီေႏြးေႏြးရွိတဲ့ ေဆာင္းရာသီကို ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ႏွစ္သက္တတ္႐ံုထက္
ငါတို႔ႏွလံုးငားခ်င္း တံတားမထိုးႏိုင္ခဲ့ဘူးဆုိေပမယ့္
ခရီးမေပါက္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔
ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ စိုက္ခင္းက ထြန္းကားလို႔ေပါ့ ..

လိုအပ္ရင္ေတာ့ အဆိပ္ခြက္ကိုေတာင္ ေသာက္၀ံ့ၾကေပမယ့္
မျမင္ရတဲ့ လိုအပ္မႈကို ငတ္မြတ္စြာ ျငင္းပယ္ရင္း
ကိုယ္ပိုင္စီရင္မႈကို ျပ႒ာန္းထားၾကတယ္ေလ။

ဒီလိုနဲ႔
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔ကို တစ္ေယာက္က မွတ္မိခဲ့တယ္
တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရသာကို တစ္ေယာက္က နားလည္ခဲ့တယ္
တစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္ကို တစ္ေယာက္က နိမိတ္သိခဲ့တယ္
ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ
ငါတုိ႔သံစဥ္က ခ်ဳိၿမိန္လို႔ေပါ့။

ခရီးတစ္ခုအဆံုးထိ
ငါတို႔ေတြ နီးစပ္ခိုင္မာခဲ့တဲ့ “မယ္လိုဒီ” ကို
ကမာၻသစ္ရဲ႕ ေက်ာက္စာျဖဴမွာ ေရးထိုးလုိက္ၾကစို႔
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္လား ေကာင္မေလးရယ္ ..

အယ္လ္ေစတန္
(နံရံပါးပါးျခားၿပီး နီးစပ္ေနၾကသူမ်ားသုိ႔)

ကံဆိုးသူ

ဖ႐ိုဖရဲပါပဲ
အခ်စ္အတြက္ လွမ္းလိုက္ေသာ
ေျခလွမ္းတိုင္း ခ်ိ, နဲ႔
တံခါး၀ကို တြန္းဖြင့္မယ္ႀကံတုန္းမွာပဲ
မင္းတုပ္က သူ႔အလိုလို
ျပဳတ္က်လာတယ္။

ၾကယ္စင္ေလး
(ႀကိဳက္မိတဲ့ အၾကည္ေတာ္ရဲ႕ စာသားေလးပါ။ ကံဆိုးသူလု႔ိ ေခါင္းစဥ္ေပးၿပီး တင္ထားမိတယ္။)

အေနအထိုင္မတတ္တဲ့ ၾကယ္

သည္မွာ သခင္ ..
သခင္ေလွ်ာက္နင္း
ႏွင္းပန္းခင္းေတြ
မ်က္စိတဆံုး
ၾကည့္ပါဦး
သခင့္ေခါင္းလည္း ပန္းေတြေ၀။

ေ၀သည္ျငားလည္း
ရင္တြင္းပန္းတို႔
ပန္ေစဦးေတာ့
သီကံုးမိေသာ္
ႏွင္းဆီဆိပ္တို႔ သင့္ေလၿပီ။

ၾကယ္စင္ေလး